Dyr Mathäus

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28

De Bibl auf Bairisch

Dyr Mathäus 3 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. Dyrselbn traat dyr Taaufferjohanns auf und gaprödigt in dyr Judauer Wüestn:

2. "Stöcktß um! S Himmlreich steet vor dyr Tür."

3. Dös war der, wo dyr Weissag Ieseien drüber gsait hiet: "Ayn Prödiger ruefft in dyr Wüestn: 'Richttß yn n Herrn önn Wög her! Wögg raeumtß, was n hindert!'"

4. Dyr Johanns hiet ayn kemmlhaererne Kuttn an und aynn Lödergürtl umher, und dyrnörn taat yr si von Haberschröckn und wildn Höng.

5. D Ruslhamer, de gantzn Judauer und allsand an n Jordn umaynand zognd gan iem aushin,

6. gabkennend ienerne Sünddn und liessnd si von iem in n Jordn taauffen.

7. Wie dyr Johanns gagspannt, däß aynn Hauffen Mauchn und Sautzn zo dyr Taauff kaamend, gapackt yr s her: "Ja, ös Schlangennbruet, ös verhaute; wer haat n enk weisgmacht, ös kännttß yn n kemmetn Zorngricht auskemmen?

8. Daa müesstß schoon +zaign, däßß is mit dyr Bekeerung eerlich maintß!

9. Bilddtß enk diend nit ein, ös kännttß enk sagn: 'Was mechst n; mir habnd ja önn Abryham als Vatern!'! Dös Aine sag i enk: Wenn dyr Herrgot will, kan yr non aus dene Stäin Abryhamskinder machen.

10. Schoon werd mit dyr Hack auf d Wurtzn von de Baeum anglögt. Ayn ieder Baaum, wo nit gscheid tragt, werd umghaut und verbrennt.

11. I taauf enk grad mit Wasser zo n Zaichen, däßß umstöcktß. Der aber, wo +naach mir kimmt, ist meerer wie i; und i wär s nit werd, iem aau grad de Kläpperln naachhinztragn. Er gaat enk mit n Heilignen Geist und mit Feuer taauffen.

12. Schoon haat yr d Worf eyn dyr Hand; der raeumt zamm auf n Dröshplaz, und dös gscheid! Önn Waitz bringt yr eyn seinn Traidkastn, de Bödschn aber gaat yr verbrennen mit eebignen Feuer."

13. Dyrselbn kaam dyr Iesen umbb Gälau eyn n Jordn abhin zo n Johannsn, däß yr si von iem taauffen laasst.

14. Dös war aber yn n Johannsn +gar nit recht, und er gmaint gan iem: "I müesset ja von +dir taaufft werdn, und daa kimmst du zo mir?!"

15. Daa gaab iem dyr Iesen an: "Nän, nän, dös pässt schoon! Dös ghoert allss zo n Herrgot seinn Willn dyrzue." Daa gaab dyr Johanns naach.

16. Kaaum war dyr Iesen taaufft und von n Wasser aushergstign, gieng dyr Himml auf; und er saah önn Geist Gottes wie ayn Taub auf sich abherkemmen.

17. Und ayn Stimm von n Himml abher spraach: "Dös ist mein gliebter Sun, an dönn was i mein Wolgfalln haan."