1. Dyrselbn gakriegt aau dyr Vierfürst Heret iewet mit, was über n Iesenn allss yso verzölt wurd.
2. Daa gmaint yr zo seine Höfling: "I sag s enk, dös ist dyr Taaufferjohanns! Der ist von de Tootn dyrstanddn, und dösswögn wirkend sölcherne Kräft in iem."
3. Dyr Heret hiet nömlich önn Johannsn kottern und in Kötnen eyn n Körker werffen laassn. D Schuld dran war d Herydia, s Weib von seinn Bruedern Filips.
4. Dyr Johanns hiet nömlich önn Heretn gflemmt: "Dös geet fein +nit, däßst dö heirettst!"
5. Dyr Künig gwill n dösswögn umbringen laassn, schih aber s Volk yso, weil myn ja önn Johannsn als Weissagn angschaugt.
6. Bei n Heretn seinn Geburtstag aber gatantzt de Tochter von dyr Herydia yn de Göst öbbs vür. Dyr Heret war so dyrbrottn dyrvon,
7. däß yr schwor, irer zo n Göbn dyrfür, was si syr grad einbilddt.
8. Daa ließ si syr von dyr Mämm einrödn, zo n Verlangen: "Also, laasst myr önn Kopf von n Taaufferjohannsn auf aynn Täller bringen!"
9. "Ou, Zäggrämunt!", gadenkt syr dyr Künig, aber weil yr s gschworn hiet, und dös non dyrzue vor allsand Göst, befalh yr halt, däß myn irer dönn Kopf bringt.
10. Und er ließ önn Johannsn in n Gföngniss köpfen.
11. Sö brangend dönn Kopf auf aynn Täller und gaabnd n yn dönn Mensch, und dös brang n yn seiner Mämm.
12. Yn n Johannsn seine Jünger aber gholnd önn Leichnam und glögnd n. Dann giengend s gan n Iesenn und gabtagnd iem dös allss.
13. Wie dyr Iesen dös allss sueb, fuer yr mit n Nachn in ayn ainsame Gögnet, däß yr aynmaal yllain ist. Aber d Leut kaamend drauf und giengend iem von de Ortschaftn z Fueß naachhin.
14. Wie yr ausstig und de viln Leut saah, gyrbarmend s iem, und er ghailt de Kranken ünter ien.
15. Wie dyr Tag abhingieng, kaamend d Jünger zo iem: "Daa sein myr ja ganz abglögn, und ietz ist s schoon hübsch spaet. Schick diend d Leut weiter, däß sö syr in de Derffer öbbs z össn kaauffen künnend!"
16. Dyr Iesen gantwortt: "Wieso solletnd die geen müessn? Göbtß ien halt +ös was z össn!"
17. Sö aber gmainend zo iem: "Mir habnd y grad fümf Brooter und zween Fisch dyrbei."
18. Drauf gantwortt yr: "Also, naacherd bringtß die her!"
19. Naacherd hieß yr d Leut si eyn s Gras einhinsitzn. Und er naam de fümf Brooter und zween Fisch, gablickt gan n Himml auf, spraach önn Lobpreis, braach de Brooter und gaab s yn de Jünger, und die gatailnd s yn de Leut aus.
20. Und allsand aassnd und gakriegnd aau +gnueg. Wie d Jünger de überblibnen Schertzln zammgsammlnd, wurdnd zwölf Kerb dyrmit voll.
21. Es warnd beierer fümftauset Mänder, wo daa mitgössn hietnd, d Weiber und Kinder non gar nit aynmaal mitgrechnet.
22. Glei drauf hieß yr d Jünger eyn de Zilln einsteign und iem über n See umhin vorausfarn. Dyrweil gwill yr non d Leut haimschicken.
23. Wie yr s weitergschickt hiet, stig yr auf aynn Berg aufhin, däß yr in dyr Ainet bett. Spät eyn d Nacht einhin war yr allweil non yllain daa obn.
24. De Zilln aber war schoon ayn Öttlych Meiln von n Land hinvon und wurd von de Wellnen herbeutlt, weil s aynn Gögnwind hietnd.
25. Wie s schoon draufer Frueh wurd, kaam auf aynmaal dyr Iesen dyrher; er gieng auf n See.
26. Wie n de Kebn über n See kemmen saahend, dyrschrackend s, weil s gmainend, dös müesset ayn Gspenst sein, und grad schrein taatnd s vor lautter Angst.
27. Dyr Iesen aber grödt ien guet zue: "Gee; +i bin s diend! Ferchttß enk decht nit!"
28. Auf dös hin gerwidert iem dyr Peeters: "Herr, wennst ys du bist, naacherd befilh, däß i auf n Wasser zo dir hingee!"
29. Dyr Iesen gsait: "Kimm!" Daa stig dyr Peeters aushin und gieng über s Wasser auf n Iesenn zue.
30. Wie s iem aber kaam, wie arg däß dyr Wind gieng, wurd iem Angst, und er wär draufer untergangen. Daa schrir yr: "Helfio, Herr!"
31. Dyr Iesen gströckt sofort d Hand aus, naam n her und gsait zo iem: "Mein, du Feick, du; zwö haast n aau zweiflt?"
32. Und wie s eyn de Zilln eingstign warnd, glögt si dyr Wind.
33. D Jünger in dyr Zilln aber fielnd vor n Iesenn nider und gsagnd: "Waarhaftig, du bist dyr Gottessun!"
34. Sö fuernd aft eyn s Gstad zuehin und kaamend auf Gneserett.
35. Wie d Leut dort gagspannend, wer s ist, gsagnd s in dyr gantzn Gögnet umydum ein, und aft brangend s allsand dyrher, dene wo was gfaelt.
36. "Wennst ys non grad eyn n Saaum von n Gwand anhinglangen laasst", gabittnd s. Und allsand, wo n angaglangend, wurdnd aau ghailt.