1. “เมื่ออิสราเอลยังเด็กอยู่ เรารักเขาเราเรียกบุตรของเราออกจากอียิปต์
2. แต่ยิ่งเราเรียกอิสราเอลมากเท่าใดพวกเขายิ่งไกลห่างจากเรามากเท่านั้นพวกเขาถวายเครื่องบูชาแก่พระบาอัลและเผาเครื่องหอมถวายรูปปั้นต่างๆ
3. เรานี่แหละสอนให้เอฟราอิมหัดเดินเราโอบอุ้มพวกเขาไว้ในอ้อมแขนแต่พวกเขาไม่ตระหนักว่าเรานี่แหละเป็นผู้รักษาพวกเขาให้หาย
4. เรานำพวกเขาด้วยสายใยแห่งความเมตตาและด้วยพันธะแห่งความรักเราปลดแอกจากคอของพวกเขาและก้มลงมาป้อนอาหารพวกเขา
5. “พวกเขาจะไม่กลับไปยังอียิปต์หรือและอัสซีเรียจะไม่ปกครองพวกเขาหรือในเมื่อพวกเขาไม่ยอมกลับใจ?
6. ดาบทั้งหลายจะกวัดแกว่งอยู่ในเมืองต่างๆ ของพวกเขาจะทำลายดาลประตูของพวกเขาและทำให้แผนการต่างๆ ของพวกเขาจบสิ้นลง
7. ประชากรของเราตั้งใจทิ้งเราไปแม้ว่าพวกเขาจะร้องทูลต่อเราผู้สูงสุดเราก็จะไม่เชิดชูพวกเขาเลย
8. “เอฟราอิมเอ๋ย เราจะปล่อยเจ้าหลุดมือไปได้อย่างไร?อิสราเอลเอ๋ย เราจะยอมปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร?เราจะปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนอัดมาห์ได้หรือ?เราจะทำให้เจ้าเหมือนเศโบยิมได้อย่างไร?จิตใจที่อยู่ภายในเราก็เปลี่ยนไปความเมตตาเอ็นดูของเราก็ได้รับการปลุกขึ้น
9. เราจะไม่ลงโทษเจ้าตามความโกรธอันรุนแรงของเราหรือหันมาทำลายล้างเอฟราอิมอีกเพราะเราเป็นพระเจ้า ไม่ใช่มนุษย์เป็นองค์บริสุทธิ์ท่ามกลางเจ้าเราจะไม่มาด้วยความโกรธ
10. เขาจะติดตามองค์พระผู้เป็นเจ้าพระองค์จะทรงเปล่งพระสุรเสียงดุจราชสีห์เมื่อพระองค์ทรงเปล่งเสียงกึกก้องลูกๆ ของพระองค์จะสั่นสะท้านกลับมาจากทางตะวันตก
11. เขาจะรีบรุดตัวสั่นมาจากอียิปต์เหมือนนกและมาจากอัสซีเรียเหมือนนกพิราบเราจะพาพวกเขากลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนอีก” องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น