พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย

สุภาษิต 7:11-23 พระคริสตธรรมคัมภีร์ไทย ฉบับอมตธรรมร่วมสมัย (TNCV)

11. (นางพูดพล่ามไร้ยางอายอยู่ไม่ติดบ้าน

12. เดี๋ยวไปที่ถนน เดี๋ยวอยู่ที่ลานเมืองคอยซุ่มดักอยู่ทุกมุมเมือง)

13. นางโผเข้ากอดเขา จูบเขาและพูดหน้าตาเฉยว่า

14. “ฉันมีเครื่องเซ่นรออยู่ที่บ้านวันนี้ฉันได้แก้บนหลายเรื่องแล้ว

15. ดังนั้นฉันจึงออกมาพบเธอฉันตามหาเธอ แล้วฉันก็พบเธอ

16. ฉันปูเตียงไว้ด้วยผ้าลินินสีสวยจากอียิปต์

17. ประพรมด้วยมดยอบกฤษณาและอบเชย

18. มาสิ ให้เราเริงรักดื่มด่ำกันถึงพรุ่งนี้เช้าเลยให้เราเริงสำราญด้วยความรัก

19. สามีของฉันไม่อยู่บ้านเขาเดินทางไปแดนไกล

20. เขาเอาเงินไปเต็มกระเป๋ากว่าจะกลับมาก็วันเพ็ญ”

21. นางโอ้โลมเขาด้วยคำหวานหูออดอ้อนจนเขาเสียที

22. เขาก็เดินต้อยๆ ตามนางไปทันทีเหมือนวัวถูกจูงเข้าโรงฆ่าสัตว์เหมือนกวางก้าวไปติดกับ

23. จนกระทั่งถูกปักด้วยธนูลึกไปถึงตับเหมือนนกบินไปหากับดักไม่รู้ว่าความตายรออยู่ข้างหน้า