9. มันรีบรุดเข้าเมืองมันวิ่งไปตามกำแพงปีนเข้าไปในบ้านเข้าไปทางหน้าต่างเหมือนขโมย
10. โลกสั่นคลอนต่อหน้าพวกมันฟ้าสวรรค์สั่นสะท้านดวงอาทิตย์และดวงจันทร์มืดไปดวงดาวอับแสง
11. องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเปล่งพระสุรเสียงกึกก้องทรงนำกองทัพของพระองค์มากองกำลังของพระองค์สุดคณานับผู้ที่เชื่อฟังพระบัญชาของพระองค์ก็มีอานุภาพมากวันแห่งองค์พระผู้เป็นเจ้ายิ่งใหญ่และน่าสะพรึงกลัวยิ่งนักใครเล่าจะทนอยู่ได้?
12. องค์พระผู้เป็นเจ้าประกาศว่า“บัดนี้จงกลับมาหาเราอย่างสุดใจด้วยการถืออดอาหาร ร้องไห้ และคร่ำครวญ”
13. จงฉีกใจไม่ใช่ฉีกเสื้อผ้าจงหันกลับมาหาพระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้าเพราะพระองค์ทรงเปี่ยมด้วยพระคุณและความเอ็นดูสงสารทรงกริ้วช้าและเปี่ยมด้วยความรักทรงอดพระทัยไว้ไม่ลงโทษ
14. ใครจะรู้ได้ พระองค์อาจหวนกลับมาสงสารและทรงอำนวยพระพรทรงให้มีธัญบูชาและเครื่องดื่มบูชาเพื่อถวายแด่พระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า
15. จงเป่าแตรในศิโยนจงประกาศการถืออดอาหารอันบริสุทธิ์และเรียกชุมนุมอันบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์
16. จงรวบรวมประชาชนชำระให้เป็นที่ประชุมอันบริสุทธิ์จงประชุมผู้อาวุโสรวบรวมเด็กๆแม้เด็กที่ยังกินนมแม่ให้เจ้าบ่าวออกมาจากห้องและให้เจ้าสาวออกมาจากหอ
17. ให้ปุโรหิตผู้ปฏิบัติงานอยู่ต่อหน้าองค์พระผู้เป็นเจ้าร่ำไห้อยู่ระหว่างมุขพระวิหารกับแท่นบูชาให้พวกเขาทูลว่า “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ขอทรงสงวนประชากรของพระองค์อย่าให้มรดกของพระองค์เป็นที่เย้ยหยันเป็นคำเปรียบเปรยในหมู่ประชาชาติอย่าให้ชนชาติทั้งหลายพูดกันว่า‘ไหนล่ะพระเจ้าของพวกเขา?’ ” องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงตอบ
18. แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงหวงแหนดินแดนของพระองค์และจะทรงเวทนาสงสารประชากรของพระองค์