1. นี่อย่างไรหนอ ทองคำจึงมีสีสลัวและทองนพคุณก็เปลี่ยนไปเพชรพลอยศักดิ์สิทธิ์ทิ้งอยู่เกลื่อนกลาดตามทุกหัวถนน
2. บุตราผู้ประเสริฐของกรุงศิโยนมีค่าเปรียบได้กับทองนพคุณนั้นถูกตีราคาเพียงเท่าหม้อดินที่ปั้นขึ้นด้วยมือของช่างหม้อเท่านั้นหนอ
3. แม้แต่หมาป่ายังได้เอานมออกให้ลูกของมันดูดแต่ธิดาแห่งชนชาติของข้าพเจ้าก็ใจร้ายดุจนกกระจอกเทศในถิ่นทุรกันดาร
4. ลิ้นของทารกที่ยังไม่หย่านมกระหายจนติดเพดานพวกเด็กได้ขออาหารแต่ไม่มีใครยื่นให้เขา
5. คนทั้งปวงที่เคยรับประทานอาหารอย่างวิเศษกลับต้องพินาศอยู่ตามถนนคนทั้งหลายที่เคยสวมเสื้อสีม่วงกลับต้องนอนบนกองขยะ
6. เพราะโทษผิดของธิดาแห่งชนชาติข้าพเจ้านั้นก็ใหญ่โตกว่าโทษของเมืองโสโดมที่ต้องคว่ำทลายลงในพริบตาเดียวโดยไม่มีมือใครได้แตะต้องเลย
7. พวกเจ้านายนั้นบริสุทธิ์กว่าหิมะและขาวกว่าน้ำนมผิวพรรณของเขาเปล่งปลั่งยิ่งกว่าปะการังเขามีรูปร่างงามดั่งไพฑูรย์
8. บัดนี้ผิวพรรณของเขาก็ดำยิ่งกว่าเขม่าใครๆตามถนนก็จำเขาไม่ได้หนังของเขาเหี่ยวหุ้มกระดูกและซูบราวกับไม้เสียบ
9. คนที่ตายด้วยคมดาบยังดีกว่าคนที่ต้องอดอยากตายเพราะคนเหล่านี้ค่อยผอมค่อยตายไปเพราะขาดผลจากท้องนา
10. มือของหญิงที่ใจอ่อนกลับเอาลูกของตัวต้มกินลูกที่ถูกต้มเป็นอาหารนั้นกินกันเมื่อยามหายนะมาสู่ธิดาแห่งชนชาติของข้าพเจ้า
11. พระเจ้าทรงบันดาลโทโสออกมาแล้วพระองค์ทรงเทพระพิโรธอันเกรี้ยวกราดของพระองค์ลงแล้วและได้ทรงจุดไฟขึ้นในกรุงศิโยนซึ่งเผาผลาญกระทั่งรากของเมืองนั้น
12. กษัตริย์ทั้งปวงแห่งแผ่นดินโลกและบรรดาชาวพิภพพากันไม่เชื่อว่าคู่อริหรือศัตรูจะได้เข้าไปในประตูกรุงเยรูซาเล็มได้
13. เพราะความผิดบาปของพวกผู้เผยพระวจนะของกรุงศิโยนและเพราะการบาปผิดของพวกปุโรหิตของกรุงนั้นที่ได้กระทำโลหิตของผู้ชอบธรรมให้ไหลออกในท่ามกลางกรุง
14. เขาทั้งหลายเดินเปะปะและตาบอดไปตามถนนทำตัวให้มลทินด้วยโลหิตจนคนจะจับต้องไม่ได้ที่เสื้อผ้าของเขา
15. คนทั้งหลายร้องบอกเขาว่า “ไปซิ มลทินจริงไปเถอะ ไป๊ อย่ามาถูกต้องนะ”เมื่อเขาเหล่านั้นหนีไปเป็นคนพเนจรพลเมืองของประชาชาติพูดกันว่า“เขาต้องไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป”
16. พระเจ้าเองทรงกระทำให้เขาทั้งปวงกระจัดกระจายไปพระองค์จะไม่ทรงสนพระทัยในเขาอีกเลยคนทั้งหลายจึงไม่นับถือพวกปุโรหิตไม่ทำคุณต่อพวกผู้ใหญ่
17. นัยน์ตาของพวกเรามองหาความช่วยเหลือการช่วยเหลือนั้นเป็นลมเป็นแล้งส่วนการเฝ้ารอคอย พวกเราได้คอยเมืองที่ไม่อาจช่วยเราได้
18. มีคนสะกดรอยตามเราจนพวกเราเดินที่ลานเมืองของพวกเราไม่ได้เบื้องปลายของพวกเราก็ใกล้เข้ามาแล้ววันเดือนทั้งหลายของพวกเราก็จะจบอยู่เพราะบั้นปลายของพวกเรามาถึง
19. พวกที่ไล่ตามจับเราก็เร็วกว่านกอินทรีในท้องฟ้าเขาทั้งหลายวิ่งไล่กวดพวกเราบนภูเขาเขาทั้งหลายซุ่มคอยจับเราในถิ่นทุรกันดาร
20. เจ้าชีวิตของพวกข้าพเจ้าคือกษัตริย์ที่พระเจ้าทรงเจิมไว้นั้นก็ตกหลุมพรางของเขาทั้งหลายแล้วคือพวกเรากล่าวขวัญถึงพระองค์ท่านว่า “เราจะดำรงชีวิตของเราท่ามกลางประชาชาติได้ ก็ด้วยอาศัยร่มเงาของพระองค์ท่าน”
21. โอ ธิดาแห่งเมืองเอโดม ที่อาศัยอยู่ในประเทศอูสจงเปรมปรีดิ์และยินดีเถิดขันใบนั้นคงจะส่งผ่านมาถึงเจ้าด้วยเป็นแน่เจ้าจะต้องเมาไป และจะต้องแก้ผ้าตัวล่อนจ้อน
22. โอ ธิดาแห่งกรุงศิโยนเอ๋ยการลงโทษเพราะการอสัตย์อธรรมของเจ้าก็ครบแล้วพระองค์จะไม่ทรงพาเจ้าออกไปให้เป็นเชลยอีกต่อไปโอ ธิดาแห่งเมืองเอโดมเอ๋ย พระองค์จะทรงลงโทษ เพราะความบาปผิดของเจ้าพระองค์จะทรงเผยบาปของเจ้าให้ประจักษ์