15. พระองค์ทรงให้ข้าพเจ้าบริโภคผักรสขมจนช่ำพระองค์ทรงให้ข้าพเจ้าเอือมด้วยบอระเพ็ด
16. พระองค์กระทำให้ฟันข้าพเจ้าเคี้ยวก้อนกรวดและทรงเหยียดข้าพเจ้าให้อยู่ในกองขี้เถ้า
17. จิตวิญญาณของข้าพเจ้าขาดความสงบสุขจนข้าพเจ้าลืมความสำราญว่าเป็นอะไร
18. ข้าพเจ้าจึงว่า “ศักดิ์ศรีของข้าพเจ้าสูญไปแล้วและความหวังในพระเจ้าก็ดับหมด”
19. ขอทรงจำความทุกข์ใจและความถูกบีบคั้นของข้าพเจ้าอันเป็นบอระเพ็ดและดีหมี
20. จิตวิญญาณของข้าพเจ้ายังนึกถึงเนืองๆและต้องค้อมลงภายในตัวข้าพเจ้า
21. ข้าพเจ้าหวนคิดขึ้นมาได้ข้าพเจ้ามีความหวังขึ้นเมื่อคิดได้ว่า
22. ความรักมั่นคงของพระเจ้าไม่เคยหยุดยั้งและพระเมตตาของพระเจ้าไม่มีสิ้นสุด
23. เป็นของใหม่อยู่ทุกเวลาเช้าความเที่ยงตรงของพระองค์ใหญ่ยิ่งนัก
24. จิตใจของข้าพเจ้าว่า ‘พระเจ้าทรงเป็นส่วนของข้าพเจ้าเหตุฉะนี้ข้าพเจ้าจะหวังในพระองค์’
25. พระเจ้าทรงดีต่อคนทั้งปวงที่คอยท่าพระองค์อยู่และทรงดีต่อคนที่แสวงพระองค์
26. เป็นการดีที่จะหวังใจและรอคอยความรอดจากพระเจ้า
27. เป็นการดีที่คนเราจะแบกแอกในปฐมวัย
28. ให้เขานั่งเงียบๆอยู่แต่ลำพังเพราะพระองค์ทรงวางแอกนั้นเอง