21. Skribët dhe farisenjtë filluan të thonë me vete: «Kush është ky që fyen Perëndinë? E kush tjetër, përveç Perëndisë, mund t’i falë mëkatet?».
22. Jezui i kuptoi mendimet e tyre dhe u tha: «Përse mendoni kështu në zemrat tuaja?
23. Çfarë është më e lehtë, të thuash “të janë falur mëkatet”, apo të thuash “ngrihu dhe ec”?
24. Mirëpo, që ta dini se Biri i njeriut ka pushtetin të falë mëkatet mbi tokë» – i tha të paralizuarit – «po të them: ngrihu, merre vigun e shko në shtëpi».
25. Ai u ngrit menjëherë para tyre, mori vigun dhe shkoi në shtëpi duke përlëvduar Perëndinë.
26. Të gjithë u mahnitën, përlëvduan Perëndinë dhe plot frikë thanë: «Sot kemi parë gjëra të çuditshme».
27. Pastaj Jezui doli, pa një tagrambledhës me emrin Levi që rrinte ulur në bankën e tagrave dhe i tha: «Më ndiq!».
28. Ai la gjithçka, u ngrit dhe i shkoi pas.
29. Levi shtroi për Jezuin një festë të madhe në shtëpinë e tij. Në tryezë me ta ishin ulur një turmë e madhe tagrambledhësish dhe njerëzish të tjerë.
30. Atëherë farisenjtë dhe skribët e tyre murmurisnin kundër dishepujve e thoshin: «Përse hani e pini me tagrambledhës e mëkatarë?».
31. Jezui iu përgjigj: «Nuk janë të shëndoshët ata që kanë nevojë për mjekun, por të sëmurët.
32. Unë nuk kam ardhur të thërras të drejtët, por mëkatarët që të pendohen».
33. Atëherë farisenjtë i thanë Jezuit: «Dishepujt e Gjonit agjërojnë shpesh e luten. Po kështu bëjnë edhe dishepujt e farisenjve, ndërsa të tutë hanë e pijnë».
34. Jezui u tha: «A mund të agjërojnë dasmorët kur dhëndri është me ta?
35. Por do të vijnë ditët kur do t’ua rrëmbejnë dhëndrin dhe atëherë, në ato ditë, do të agjërojnë».