17. «Kva er det de går og talar om med einannan?» spurde han. Då stogga dei og såg sorgfulle på han,
18. og den eine av dei, han som heitte Kleopas, svara: «Du må vera den einaste som er komen til Jerusalem og ikkje veit kva som har hendt der i desse dagane.»
19. «Kva då?» spurde han. «Det med Jesus frå Nasaret,» svara dei. «Han var ein profet, mektig i ord og gjerning for Gud og heile folket.
20. Men overprestane og rådsherrane våre fekk dømt han til døden og krossfeste han.
21. Vi vona at han var den som skulle fria ut Israel! Og no har det alt gått tre dagar sidan dette hende.
22. Men nokre av kvinnene i flokken vår har sett oss i uro og undring. I dag tidleg var dei ved grava,
23. men fann ikkje lekamen hans. Dei kom attende og fortalde at dei hadde sett eit syn av englar som sa at han lever.
24. Nokre av våre gjekk då ut til grava, og dei fann det nett så som kvinnene hadde sagt; men han sjølv såg dei ikkje.»
25. Då sa han til dei: «Kor lite de skjønar, og kor seine de er til å tru alt det profetane har sagt!
26. Laut ikkje Messias lida dette og så gå inn til sin herlegdom?»
27. Så tok han til å leggja ut for dei det som står om han i alle skriftene, heilt frå Moses og hjå alle profetane.
28. Då dei kom bort imot den landsbyen dei skulle til, lest han vilja gå lenger.
29. Men dei nøydde han og sa: «Ver hjå oss! Det lid mot kveld, og dagen hallar.» Då gjekk han inn og gav seg til hjå dei.
30. Og medan han sat til bords med dei, tok han brødet, bad takkebøna, braut det og gav dei.
31. Då vart augo deira opna, og dei kjende han att; men han vart usynleg for dei.
32. Då sa dei til einannan: «Brann ikkje hjarto våre i oss då han tala til oss på vegen og lét opp skriftene for oss?»
33. Og dei tok ut med ein gong og gjekk attende til Jerusalem. Der fann dei alle elleve og venene deira samla,
34. og desse sa: «Herren er sanneleg oppstaden og har synt seg for Simon.»