20. Men ein fattig mann som heitte Lasarus, låg utmed porten hans, full av verkjesår.
21. Han ynskte berre å få metta seg med det som fall frå bordet åt rikingen. Og hundane kom og sleikte såra hans.
22. Så hende det at den fattige døydde, og englane bar han til Abrahams fang. Den rike døydde òg, og vart gravlagd.
23. Som han slo opp augo i dødsriket der han var i pine, såg han Abraham langt borte og Lasarus innmed barmen hans.
24. Då ropa han: «Far Abraham, miskunna deg over meg! Send Lasarus hit så han kan duppa fingertuppen i vatn og svala tunga mi. For eg lid fælt i denne logen.»
25. Abraham svara: «Kom i hug, barnet mitt, at du fekk det gode du ville ha medan du levde, og Lasarus like eins det som vondt var. No vert han trøysta her, medan du lid vondt.
26. Og dessutan er det ein avgrunn mellom oss og dykk; ingen kan koma herifrå og over til dykk, om dei så ville, og ingen kan koma frå dykk og over til oss.»
27. Då sa den rike: «Så bed eg deg, far, at du sender han til heimen min.
28. Eg har fem brør. Lat han åtvara dei, så ikkje dei òg skal koma til denne pinestaden.»
29. Men Abraham sa: «Dei har Moses og profetane; dei kan høyra på dei.»
30. «Nei, far Abraham,» svara han, «men kjem det nokon til dei frå dei døde, då vender dei om.»
31. Då sa Abraham: «Høyrer dei ikkje på Moses og profetane, så trur dei heller ikkje om nokon står opp frå dei døde.»