21. No hadde dei ikkje fått mat i seg på lenge, og Paulus gjekk bort til dei og sa: «De skulle ha høyrt på meg, godt folk, og ikkje lagt ut frå Kreta, så hadde de vore sparte både for ulukka og tapet.
22. Men no bed eg dykk vera ved godt mot. Ikkje ein av dykk skal missa livet; men skipet er tapt.
23. For i natt stod det framfor meg ein engel frå den Gud som eg tilhøyrer og tener,
24. og han sa: Ver ikkje redd, Paulus! Du skal stiga fram for keisaren. Og Gud har gjeve deg alle dei som er med deg på skipet.
25. Så ver då ved godt mot! Eg har den tru til Gud at det vil gå som det er sagt meg.
26. Vi kjem til å stranda på ei eller anna øy.»
27. Då vi hadde drive ikring på Adriahavet i fjorten dagar, fekk sjømennene landkjenning midt på natta.
28. Dei lodda og fann tjue famnar. Litt lenger inne lodda dei att og fann femten famnar.
29. Då vart dei redde vi kunne støyta på eit skjer; difor kasta dei fire anker ut frå bakstamnen og ynskte berre at det måtte dagast.