7. men då kom kommandanten Lysias til, tok han med vald og makt ut or hendene våre og førte han bort;
8. og til dei som klaga på han, sa han at dei skulle gå til deg. No kan du sjølv forhøyra han om alt dette, så får du nok greie på kva det er vi klagar han for.»
9. Jødane stødde han og sa at såleis var det.
10. Då gav landshovdingen eit teikn til Paulus, som tok ordet og sa:Eg veit at du har vore domar for dette folket i mange år. Difor er det med frimod eg forsvarar meg.
11. Du kan lett få stadfest at det ikkje er meir enn tolv dagar sidan eg reiste opp til Jerusalem og ville tilbe der.
12. Og ingen har sett meg ordskiftast med nokon eller eggja opp folk, korkje i templet eller i synagogene eller nokon annan stad i byen.
13. Heller ikkje kan dei prova for deg det dei no klagar meg for.
14. Men det vedgår eg: Eg dyrkar den same Gud som fedrane, og det gjer eg med å fylgja den vegen som dei kallar ei sektlære. For eg trur alt det som er skrive i lova og profetane.
15. Og eg har den same von til Gud som desse: At rettferdige og urettferdige ein gong skal stå opp or gravene.
16. Difor legg eg òg vinn på alltid å ha eit reint samvit for Gud og menneske.
17. Etter nokre år kom eg og skulle bera fram ei gåve til hjelp for folket mitt og ofra.
18. Då var det dei fann meg i templet, der eg hadde late meg reinsa; eg samla ikkje folk om meg eller gjorde noko oppstyr.
19. Nokre jødar frå Asia såg meg, og dei burde ha møtt fram for deg og kome med klagemål, om dei hadde hatt noko.
20. Eller lat dei som står her, sjølve seia kva dei fann meg skuldig i då eg stod for Rådet.
21. Det kan vel ikkje berre vera for det eine ordet som eg ropa ut då eg stod framfor dei: «Eg trur at dei døde skal stå opp, difor står eg for retten her i dag.»