27. Herren skal spreia dykk mellom folka. Berre nokre få av dykk skal vera att mellom dei folkeslaga han fører dykk bort til.
28. Der må de dyrka gudar som menneskehender har laga, stokk og stein, som korkje kan sjå eller høyra, eta eller lukta.
29. Og dersom du søkjer Herren din Gud der, skal du finna han når du søkjer han av heile ditt hjarta og heile din hug.
30. Når du er i trengsle, og alt dette kjem over deg, langt fram i tida, skal du venda om til Herren din Gud og lyda orda hans.
31. For Herren din Gud er ein miskunnsam Gud. Han slepper deg ikkje og lèt deg ikkje gå til grunne. Han gløymer ikkje den pakta han gjorde med fedrane dine og stadfeste med eid.
32. Spør berre om dei framfarne dagar, som var lenge før di tid, alt frå den dagen då Gud skapte menneske på jorda, og spør frå den eine enden av himmelen til den andre: Har det hendt noko så stort som dette, eller har nokon høyrt om slikt?
33. Har eit folk høyrt Gud tala ut or elden, så som du gjorde, og endå fått leva?
34. Eller har nokon gud freista å koma og ta seg eit folk og føra det bort frå eit anna folk med plager og teikn, med under og krig, med sterk hand og strak arm og store, skræmelege gjerningar? Alt dette såg du at Herren dykkar Gud gjorde for dykk i Egypt.
35. Du fekk sjå det, så du skulle vita at Herren er Gud, han og ingen annan.
36. Frå himmelen lét han deg høyra røysta si, fordi han ville rettleia deg. Og på jorda synte han deg den store elden sin, og midt ut or elden høyrde du orda hans.
37. Han elska fedrane dine og valde ut ætta deira; difor førte han deg ut or Egypt med si store makt.
38. For di skuld dreiv han ut folkeslag som var større og sterkare enn du, førte deg inn i landet deira og lét deg få det til odel og eige, som det er i dag.
39. Så skal du no vita og leggja deg på hjarta at Herren er Gud, både oppi himmelen og nedpå jorda, han og ingen annan.