14. Vi hadde herja i Negev, både mellom kretarane, judearane og kalebittane, og Siklag hadde vi brent.»
15. Då sa David til han: «Vil du føra meg ned til denne røvarflokken?» Guten svara: «Sver du ved Gud at du ikkje vil drepa meg eller gje meg i hendene på husbonden min, så skal eg syna deg vegen ned til røvarflokken.»
16. Så fylgde han David dit. Og der låg ransmennene spreidde ut over heile marka. Dei åt og drakk og heldt fest på alt det store hærfanget dei hadde teke i Filistarlandet og i Juda.
17. David hogg dei ned; han heldt på frå grålysinga til det vart kveld dagen etter. Ingen av dei slapp unna, så nær som fire hundre unge menn som kasta seg på kamelane og rømde.
18. Såleis berga David alt det som amalekittane hadde teke. Dei to konene sine berga han òg.
19. Ingen var sakna, korkje liten eller stor, søner eller døtrer, og heller ikkje noko av hærfanget eller av det som ransmennene elles hadde teke med seg. Alt saman tok David att.
20. Dei tok alt småfeet og storfeet, dreiv bølingen saman framfor han og sa: «Dette er Davids hærfang.»
21. Då David kom til dei to hundre mennene som hadde vore for trøytte til å fylgja han, dei han hadde late vera att i Besor-dalen, kom dei ut imot han og flokken som var med han. David gjekk fram til mennene og helsa på dei.
22. Då var det nokre vonde og gudlause menn i fylgjet hans som tok til ords og sa: «Sidan dei ikkje var med oss, vil vi ikkje gje dei noko av hærfanget som vi har berga. Berre konene og borna sine må dei alle få med seg når dei fer heim.»
23. Men David svara: «Far ikkje så åt, brør, med det som Herren har gjeve oss. Han har verna oss og hjelpt oss til å få tak i røvarflokken som kom over oss.