11. Best det var, svinga han spydet og tenkte: «Eg vil renna det gjennom David og inn i veggen.» Men David bøygde seg unna to gonger.
12. Då vart Saul redd David; for Herren var med han, men Saul hadde han vike frå.
13. Difor sende Saul han frå seg og sette han til hovding over ei fylking på tusen mann. Sidan førte David hæren både ut i striden og heim att.
14. David hadde lukka med seg i alt han tok seg føre; for Herren var med han.
15. Då Saul såg at det gjekk godt for David, vart han endå reddare han.
16. Men heile Israel og Juda heldt av David; for han førte dei både ut i striden og heim att.
17. Ein dag sa Saul til David: «Sjå, her er Merab, eldste dotter mi; henne vil eg gje deg til kone. Lat meg berre få sjå at du er ein djerv kar, som fører Herrens krigar.» For han tenkte: «Eg vil ikkje leggja hand på han; det skal filistarane gjera.»
18. David svara: «Kven er vel eg, og kven er frendane mine, farsætta mi, i Israel, sidan eg skal verta verson til kongen?»
19. Men då tida kom at David skulle få Merab Saulsdotter, vart ho gift med Adriel frå Mehola.
20. Men Mikal, dotter til Saul, hadde fått David kjær. Då Saul fekk vita det, lika han det godt.
21. «Han skal få henne,» tenkte Saul. «Ho skal verta ei snare for han, så han fell i filistarhand.» Difor sa Saul til David andre gongen: «Du skal verta verson min.»