1. Toen ging Jozef naar de Farao. Hij vertelde hem: "Mijn vader en mijn broers zijn uit Kanaän gekomen met hun schapen, geiten, koeien en alles wat ze hebben. Ze zijn nu in de streek Gosen."
2. Hij had vijf van zijn broers meegenomen en stelde hen aan de Farao voor.
3. De Farao vroeg aan de broers: "Wat is jullie beroep?" Ze antwoordden: "Wij zijn schaapherders, net als onze voorvaders.
4. We willen graag als vreemdelingen in uw land komen wonen. Want er is [ in ons eigen land ] geen grasland meer voor onze kudden. Er is een heel zware hongersnood in Kanaän. Mogen we alstublieft in de streek Gosen gaan wonen?"
5. De Farao zei tegen Jozef: "Je vader en je broers zijn naar jou toe gekomen.
6. Jij mag kiezen waar je hen wil laten wonen. Je mag het beste deel van het land aan hen geven, de streek Gosen. En als je flinke mannen onder hen weet, laat hen dan opzichters over mijn kudden worden."
7. Jozef bracht ook zijn vader Jakob naar de Farao en stelde hem aan hem voor. Jakob zegende de Farao.
8. De Farao vroeg Jakob: "Hoe oud ben je?"
9. Jakob antwoordde: "Ik zwerf nu 130 jaar als vreemdeling rond. En mijn korte leven is vol moeilijkheden en verdriet geweest. Ik ben niet zo oud geworden als mijn voorvaders."
10. Jakob zegende de Farao opnieuw en ging bij hem weg.
11. Jozef wees zijn vader en zijn broers plaatsen aan waar ze mochten wonen. Hij gaf hun een eigen stuk grond in het beste deel van Egypte. Dat was de streek Rameses [ (= Gosen) ], zoals de Farao had bevolen.
12. Hij zorgde ervoor dat zijn vader, zijn broers en de hele familie van zijn vader voldoende te eten hadden. Ieder gezin kreeg zoveel als het nodig had.
13. Nergens was nog brood te krijgen, want het was een heel zware hongersnood. De mensen in Egypte en Kanaän hadden verschrikkelijke honger.
14. Jozef verkocht het graan in Egypte aan de mensen. Zo verzamelde Jozef al het geld dat er in Egypte en Kanaän was. Hij bracht het geld in het paleis van de Farao.
15. Tenslotte hadden de mensen in Egypte en Kanaän helemaal geen geld meer. Ze gingen naar Jozef en zeiden: "Geef ons brood! U wil toch niet dat we voor uw ogen sterven van de honger? Maar we hebben geen geld meer om te betalen!"
16. Toen zei Jozef: "Als je geen geld meer hebt, kun je betalen met vee."
17. Toen brachten ze hun vee naar Jozef. En Jozef gaf hun brood in ruil voor paarden, schapen, geiten, koeien en ezels. In dat jaar gaf hij brood aan hen in ruil voor vee.
18. Het jaar daarna kwamen ze wéér naar hem toe en zeiden: "Nu heeft u al ons geld en al ons vee. We hebben niets meer waarmee we u kunnen betalen. We hebben alleen onszelf nog en onze grond.
19. U wil toch niet dat we voor uw ogen sterven van de honger? Want dan is er niemand meer om voor de akkers te zorgen en zal alles verwilderen. Koop ons en onze grond in ruil voor brood. Dan zullen wij en onze grond de Farao dienen. Geef ons ook zaad. Dan zullen we in leven blijven. Maar als we sterven, is er niemand meer om nog voor de akkers te zorgen."
20. Toen kocht Jozef al de grond van de Egyptenaren voor de Farao. Want alle Egyptenaren verkochten hun akkers, omdat ze zo'n vreselijke honger hadden. Zo kreeg de Farao ook al de grond.
21. En alle mensen in heel Egypte werden zijn knechten.
22. Alleen de grond van de priesters kocht hij niet. Want de priesters hadden een vast loon van de Farao. Daar leefden de priesters van. Daarom hoefden zij hun grond niet te verkopen.
23. Jozef zei tegen het volk: "Ik heb nu jullie en jullie grond voor de Farao gekocht. Hier is zaad voor jullie akkers, zodat jullie kunnen zaaien.
24. Maar dan moeten jullie straks van de oogst een vijfde deel aan de Farao geven. De rest mogen jullie houden. Dat kunnen jullie gebruiken om te zaaien en om er brood van te bakken voor jullie gezinnen."
25. Ze antwoordden: "U heeft ons leven gered en we zijn u daar dankbaar voor. We zullen de Farao dienen."
26. En Jozef maakte er een wet van voor het hele land, dat een vijfde deel van de oogst voortaan voor de Farao zou zijn. Die wet geldt nog steeds. Alleen de grond van de priesters werd geen eigendom van de Farao.
27. Zo bleef de familie van Israël dus in de streek Gosen in Egypte wonen. Ze hadden daar eigen grond gekregen. Ze kregen veel kinderen, zodat hun familie heel groot werd.
28. Jakob leefde nog 17 jaar in Egypte. Hij werd 147 jaar.
29. Toen voelde Israël dat hij niet lang meer zou leven. Hij riep zijn zoon Jozef en zei tegen hem: "Als je van mij houdt, zweer dan dat je me niet in Egypte zal begraven.
30. Ik wil bij mijn vader en grootvader worden begraven. Breng mij daarom uit Egypte weg en begraaf me in hun graf." Jozef zei: "Ik zal het doen."
31. Toen zei Israël: "Zweer het mij." En hij zwoer het hem. Israël boog zich in aanbidding neer aan het hoofdeinde van het bed.