5. نان اشک بدیشان خورانیدی،و جام لبریز از اشک بدیشان نوشانیدی.
6. ما را موضوع نزاع همسایگانمان می‌سازی،و دشمنان ما در میان خویش خندۀ تمسخر سر می‌دهند.
7. ای خدای لشکرها، ما را بازآور؛روی خود را تابان سازتا نجات یابیم.
8. تاکی از مصر برآوردی؛قومها را بیرون راندیو آن را غرس کردی.
9. زمین را پیش روی آن فراخ ساختی،پس ریشه گرفت و زمین را پر ساخت.
10. کوهها را به سایۀ خود پوشانید،و سروهای تنومند را به شاخه‌هایش!
11. شاخه‌های خود را تا به دریا پهن کرد،و ساقه‌هایش را تا به نهر.
12. پس چرا دیوارهای آن را فرو ریختیتا هر رهگذری انگورهایش را برچیند؟
13. گرازهای جنگل ویرانش می‌کنندو جانوران صحرا در آن به چَرا مشغولند!
14. ای خدای لشکرها، نزد ما بازگرد!از آسمان بنگر و ببین!به یاری این تاک بیا،
15. به یاری نهالی‌که دست راست تو غرس کرد،و پسری که برای خود توانا ساختی.
16. تاک تو را قطع کرده و به آتش سوزانده‌اند؛باشد که از توبیخ روی تو هلاک گردند.
17. باشد که دست تو بر مرد دست راستت قرار گیرد،بر آن پسر انسان که برای خود توانا ساختی.
18. آنگاه از تو روی نخواهیم تافت؛ما را زندگی بخش، تا نام تو را بخوانیم!
19. ای یهوه خدای لشکرها، ما را بازآور؛روی خود را تابان ساز،تا نجات یابیم.