5. با کارهای شگفت در عدالت نجاتبخش خویش ما را اجابت می‌فرمایی،ای خدای نجات ما،که اعتماد همۀ کرانهای زمین و دوردست‌ترین دریاها بر توست.
6. ای که به نیروی خویش کوهها را برقرار ساختیو خویشتن را به قدرت مسلح کردی؛
7. که خروش دریاها را خاموش می‌گردانی،غرّش موجهای آنها و شورش قومها را.
8. ساکنان کرانهای زمین از آیات تو حیرانند،تو مغرب و مشرق را به بانگ شادی وا می‌داری.
9. تو به زمین روی کرده، آن را آبیاری می‌کنی،و غنای بسیارش می‌بخشی.نهر خدا از آب پر است؛تو غله را برای مردم فراهم می‌کنیزیرا که چنین تهیه دیده‌ای.
10. تو شیارهایش را سیراب می‌کنیو پشته‌هایش را هموار می‌سازی؛به رگبارها آن را نرم می‌کنیو محصولش را برکت می‌دهی.
11. به احسان خویش سال را تاجگذاری می‌کنی؛جای چرخ ارابه‌هایت نیز از برکت لبریز است.
12. چراگاههای صحرا نیز لبریز استو تپه‌ها کمر خود را به شادمانی بسته‌اند.
13. چمنزارها خویشتن را به گله‌ها ملبس ساخته‌اندو وادیها به غله پوشیده شده است؛بانگ شادی برمی‌آورند و می‌سرایند.