3. دهان من حکمت را بیان می‌کند؛تفکر دلم فهم را جاری می‌سازد.
4. گوش خود را به مثلی می‌سپارم؛معمای خویش را به آوای چنگ شرح می‌دهم:
5. چرا در روزهای بلا ترسان باشم،آنگاه که شرارتِ خیانتکاران احاطه‌ام کند؛
6. همانها که بر اموال خود توکل دارندو به ثروت بسیار خویش می‌بالند؟
7. به‌یقین کسی فدیۀ جان برادر خویش نتواند دادو خونبهای او را به خدا نتواند پرداخت؛
8. زیرا فدیۀ جان انسان گرانبهاست،و هیچ بهایی کافی نخواهد بود
9. تا انسان جاودانه زنده بماندو گودال را نبیند.