10. از نیروی اسب خشنود نمی‌گردد،و ساقهای انسان پسندیدۀ او نیست.
11. خشنودی خداوند در ترسندگان اوست،در آنان که به محبت او امیدوارند.
12. ای اورشلیم، خداوند را بستا!ای صَهیون، خدای خود را ستایش کن!
13. زیرا او پشت‌بندهای دروازه‌هایت را مستحکم می‌گرداند،و فرزندانت را در اندرونت برکت می‌دهد.
14. او صلح را بر مرزهایت حکمفرما می‌سازد،و تو را به مغز گندم سیر می‌گرداند.
15. فرمان خود را بر زمین می‌فرستد،و کلام او به‌سرعت می‌دود.
16. برف را چون پشم ارزانی می‌دارد،و ژاله را همچون خاکستر می‌پراکند.
17. تگرگ را چون خُرده‌نانها فرو می‌ریزد،کیست که در برابر سرمای او تواند ایستاد؟
18. او کلام خود را می‌فرستد و آنها را آب می‌کند،باد خویش را می‌وزاند و آبها روان می‌شود.