مزمور 142:1-4 هزارۀ نو (NMV)

1. به آوای خود نزد خداوند فریاد برمی‌آورم؛به آوای خود از خداوند التماس می‌کنم.

2. گلایۀ خود را به حضور او می‌ریزمو تنگیهای خود را نزد او بیان می‌کنم.

3. آنگاه که روح من در اندرونم مدهوش می‌شود،تویی که راه مرا می‌دانی.در راهی که در آن گام می‌زنم،برایم دامی نهفته‌اند.

4. به جانب راست من بنگر و ببینکه کسی مرا در نظر نمی‌آورد؛پناهگاهی برایم باقی نمانده،و کسی در فکر جان من نیست.