31. زیرا خداوند آدمی را تا به ابد ترک نمی‌کند،
32. بلکه هرچند کسی را محزون سازد،بر حسب کثرت محبتش رحم خواهد کرد؛
33. زیرا از دل نمی‌خواهدآدمی را به مصیبت و اندوه دچار سازد.
34. اسیرانِ زمین را جملگی زیر پا لِه کردن،
35. در حضور آن متعال حقِ انسانی را ضایع کردن،
36. دادرسیِ کسی را در محکمه منحرف ساختن،این‌گونه کارها پسندیدۀ خداوندگار نیست.
37. کیست که سخنی بگوید و واقع شود،اگر خداوندگار بدان امر نکرده باشد؟
38. آیا از دهان آن متعال نیست،که هم مصیبت و هم خوشی صادر می‌شود؟
39. چرا باید انسانی که هنوز زنده است، شِکوِه سر دهدآنگاه که به سبب گناهانش مکافات می‌بیند؟
40. بیایید تا راههای خویش را بسنجیم و آنها را بیازماییم؛بیایید تا به سوی خداوند بازگشت کنیم!
41. بیایید تا دلها و دستانمان رابه سوی خدایی که در آسمان است برافراشته، بگوییم:
42. «ما گناه کردیم و عِصیان ورزیدیم،و تو نیامرزیدی.
43. «خویشتن را به خشم پوشانیدیو ما را تعقیب کرده، بی‌ترحم هلاک نمودی؛
44. خود را به ابر مستور ساختیتا هیچ دعایی به تو نرسد.
45. ما را در میان قومها،خاکروبه و زباله ساختی.
46. «دشمنانمان جملگیدهان خویش را بر ضد ما می‌گشایند؛
47. خوف و خطر بر ما عارض گشته،خرابی و ویرانی؛
48. به سبب ویرانیِ قوم عزیزم،جویهای اشک از دیدگانم روان است.
49. «چشمانم بی‌امان اشک می‌ریزدو باز نمی‌ایستد،