1. در روز اوّلِ ماهِ دوازدهم از سال دوازدهم، کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:
2. «ای پسر انسان، بر فرعون پادشاه مصر مرثیه‌ای بسرا و او را بگو:«تو خود را شیرِ ژیانِ قومها می‌پنداری،حال آنکه چون اژدها در دریایی.در نهرهای خود به جلو می‌جهی؛به پاهایت آبها را به تلاطم درمی‌آوری،و نهرهای آنها را گل‌آلود می‌سازی.
3. پس خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید:به دست گروهی از اقوام بسیار،تور خود را بر تو خواهم افکند،و آنان تو را در دام من بر خواهند کشید.
4. تو را بر زمین ترک خواهم کرد،و بر صحرا خواهم افکند؛همۀ مرغان هوا را وا خواهم داشت تا بر تو مأوا گزینند،و همۀ وحوشِ زمین را از تو سیر خواهم کرد.
5. گوشت تنت را بر کوهها خواهم نهاد،و وادیها را از لاشه‌ات پر خواهم ساخت.
6. از جریان خون تو، زمین را تا به کوهساران مرطوب خواهم کرد،و درّه‌ها از تو پر خواهد شد.
7. و چون تو را معدوم سازم، آسمانها را خواهم پوشانید،و ستارگانشان را تاریک خواهم ساخت؛خورشید را به ابری خواهم پوشانید،و ماه دیگر نور خود را نخواهد داد.
8. همۀ نورافشانهایِ درخشانِ آسمان رابر فراز تو تاریک خواهم کرد،و تاریکی بر زمینت خواهم آورد،این است فرمودۀ خداوندگارْ یهوه.
9. «و چون در میان ممالکی که نمی‌شناسیهلاکت تو را به انجام رسانم،دلهای مردمانِ بسیار را مضطرب خواهم ساخت.
10. تو را مایۀ بُهت و حیرت قومهای بسیار خواهم گردانید،و چون شمشیرِ خود را پیش روی ایشان به اهتزاز درآورم،موی تن پادشاهانشان از ترس راست خواهد شد.و در روز سقوطِ تو، هر یک از آنان،از ترسِ جانْ هر لحظه به خود خواهند لرزید.