1. شخص انزواطلب در پی اهداف خودخواهانۀ خویش است؛او با هر قضاوت صحیح می‌ستیزد.
2. نادان را از فهم هیچ لذتی نیست،بلکه تنها فاش کردن همۀ مکنونات دل خویش را خوش می‌دارد.
3. چون شریر می‌آید، دیدۀ حقارت نیز می‌آید،و با قباحت، تقبیح فرا می‌رسد.
4. آبِ عمیق است سخنان دهان آدمی،نهر جوشان است چشمۀ حکمت.
5. نشاید جانبداری از مجرمانیا منحرف ساختن دادرسی بی‌گناهان.
6. لبهای جاهل درگیر نزاع می‌شود،زبانش به استقبال کتک می‌شتابد.
7. زبان جاهل نابودی اوست،لبانش دام برای جان او.
8. سخنان سخن‌چین همچون لقمه‌های لذیذ استکه به اعماق وجود انسان فرو می‌رود.
9. آن که در کار خود سستی می‌کند،برادر خرابکار است.
10. نام خداوند برج مستحکم است،که پارسا به درون آن می‌دود و در بلندی ایمن می‌ماند.
11. توانگریِ ثروتمند، شهر مستحکم اوست؛همچون حصاری است بلند در خیال او!