11. دهان پارسایان چشمۀ حیات است،اما دهان شریران خشونت را پنهان می‌سازد.
12. نفرت، نزاعها برمی‌انگیزد،اما محبت، خطاپوش است.
13. حکمت، بر لبهای فهیمان یافت می‌شود،اما چوب برای پشت کم‌عقلان است.
14. حکیمان، دانش‌را می‌اندوزند،اما زبانِ جاهل سر او را بر باد می‌دهد.
15. توانگریِ دولتمند، شهرِ مستحکم اوست،اما فقرِ بینوایان به نابودی آنها می‌انجامد.
16. مزد پارسایان، به حیات رهنمون می‌شود،عایدی شریران، به گناه.
17. آن که به تأدیب گوش می‌سپارد، در راهِ حیات است،اما آن که توبیخ را ترک می‌گوید، گمراهی به بار می‌آورد.
18. آن که نفرت را پنهان سازد، لبهای دروغگو دارد،آن که شایعه‌پراکنی کند، نادان است.
19. پرگویی خالی از گناه نیست،عاقل آن است که زبان خویش نگاه دارد.
20. زبانِ پارسایان، نقرۀ اعلاست،اما دلِ شریران، کم ارزش است!
21. لبهای پارسایان، بسیاری را می‌پرورد،اما جاهلان از کم‌عقلی می‌میرند.
22. برکت خداوند، دولتمند می‌سازد،و او زحمتی نیز با آن نمی‌افزاید.
23. فساد نزد نادان تفریح است،اما مرد فهیم از حکمت لذت می‌برد.
24. هرآنچه شریر از آن می‌ترسد، بر سرش می‌آید؛هرآنچه پارسا آرزو می‌کند، به او عطا می‌شود.