12. کلام شخص دانا فیض بخش است، امّا سخنان آدم نادان خودش را تباه می‌کند.
13. ابتدای کلامش حماقت است و پایان آن دیوانگی محض.
14. شخص احمق زیاد حرف می‌زند.هیچ‌کس نمی‌داند که بعداً چه اتّفاقی خواهد افتاد و هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید بعد از مرگ چه خواهد شد.
15. کار آدم نادان را فرسوده می‌کند، به طوری که حتّی نمی‌تواند راه خانهٔ خود را پیدا کند.
16. افسوس به حال کشوری که پادشاه آن اختیاری از خود نداشته باشد و رهبرانش سحرگاهان بخورند و بنوشند و مست شوند!