13. «او آنها را بر فراز کوهها جای داد.و آنها از محصول زمین خوردند.آنها در میان صخره‌ها عسل وحشی یافتند.و درختان زیتون آنها در زمین سنگلاخ رشد کرد.
14. گاوها و بُزهای آنها شیر فراوان دادند.آنها بهترین گوسفندان، بُزها و گاوها،بهترین گندم، و بهترین شراب را داشتند.
15. «قوم خداوند ثروتمند، امّا سرکش شدند؛آنان فربه و سیر شدند.آنها خداوند، آفریدگار خود را ترک کردندو نجات‌دهندهٔ نیرومند خود را رد کردند.
16. با خدایان بیگانهٔ خود غیرت خداوند را برانگیختندو با کارهای زشت خود او را به خشم آوردند.
17. آنها برای خدایانی که واقعی نبودند، قربانی کردند؛خدایانی که اجدادشان نمی‌شناختند،خدایانی که قوم اسرائیل هرگز پیروی نکرده بود.
18. آنها خدایشان، نجات‌دهندهٔ توانای خویش را فراموش نمودندو خدایی را که به آنها حیات بخشید، از یاد بردند.
19. «وقتی خداوند این کارها را دید، خشمگین شدو پسران و دختران خود را ترک کرد.
20. خداوند فرمود: 'من آنها را ترک می‌کنمتا ببینم که عاقبت آنها چه می‌شود،زیرا آنها مردمی سرکش و بی‌وفا هستند.
21. با بُتهای خود مرا خشمگین کرده‌اند،با خدایان دروغین خود، غیرت مرا برانگیختند.پس من آنها را به وسیلهٔ کسانی‌که حتّی قومی به شمار نمی‌آیند، به خشم خواهم آورد.من آنها را به وسیلهٔ ملّتی ابله، به غیرت خواهم آورد.
22. آتش خشم من برافروخته می‌شود و تا اعماق زمین فرو می‌رود،زمین و همهٔ چیزهایی را که در آن هستندو کوهها را از ریشه می‌سوزاند.
23. «'آنها را به مصیبت‌های بی‌شمار مبتلا می‌کنمو هدف همهٔ تیرهای خود قرار می‌دهم.
24. آنها از گرسنگی و تب، جان خواهند سپرد،آنها از بیماریهای مهلک، خواهند مرد.حیوانات وحشی را به جان آنها خواهم انداختو مارهای سمّی می‌فرستم تا آنها را بگزند.
25. جنگ، مرگ را در خیابانها می‌آورد،ترس به خانه‌ها حمله خواهد کرد.مردان و زنان جوان خواهند مرد.نه کودکان نجات خواهند یافت و نه سالمندان.
26. می‌خواستم آنها را پراکنده کنمتا خاطره‌ای از آنها در یاد کسی باقی نماند.
27. امّا من نمی‌توانم اجازه دهم که دشمنانشان بگویندکه آنها قوم مرا شکست داده‌اند،درحالی‌که، این من بودم که آنها را شکست دادم.'
28. «اسرائیل قومی نادان است.آنها هیچ بینشی ندارند.