14. او مانند دری که بر پاشنهٔ خود می‌چرخد، در رخت خواب می‌غلتد و از آن جدا نمی‌شود.
15. دست خود را به طرف بشقاب دراز میکند، امّا از فرط تنبلی لقمه را به دهان خود نمی‌گذارد.
16. با این‌همه او خود را داناتر از هفت شخص عاقل می‌داند.
17. کسی‌که در دعوایی دخالت میکند که مربوط به او نیست، مانند شخصی است که گوشهای سگ ولگردی را می‌گیرد.
20. اگر هیزم نباشد آتش خاموش می‌شود. اگر سخن‌چین نباشد، نزاع فرومی‌نشیند.
21. همان‌طور که زغال و هیزم آتش را شعله‌ور می‌سازد، شخص ستیزه‌جو هم جنگ و دعوا بپا میکند.
22. حرفهای آدم سخن‌چین مانند لقمه‌های لذیذی است که با لذّت بلعیده می‌شوند.
23. سخنان شیرین و فریبنده، شرارت دل را پنهان میکند، درست مانند لعابی که ظرف گِلی را می‌پوشاند.
24. شخص کینه‌توز با حرفهای خود، کینهٔ دل خود را مخفی میکند،
25. امّا تو فریب حرفهای فریبندهٔ او را نخور، زیرا دلش پر از نفرت است.
26. اگرچه نفرت خود را با حیله پنهان میکند، سرانجام خوی پلید او بر همه‌کس آشکار می‌گردد.
27. هرکسی که برای دیگران چاه بکند، خودش در آن می‌افتد. هر که سنگی را به طرف دیگران بغلتاند، آن سنگ برگشته و روی خود او می‌افتد.
28. زبان درغگو از مخاطبانش نفرت دارد و می‌خواهد به آنها آسیب برساند. سخنان ریاکار چیزی جز خرابی به بار نمی‌آورد.