21. فرزند احمق مایهٔ غم و غصّهٔ والدین خود می‌باشد.
22. شادمانی مانند دارو شفابخش است، امّا روح پژمرده انسان را بیمار می‌کند.
23. آدم بدکار، پنهانی رشوه می‌گیرد و مانع اجرای عدالت می‌شود.
24. هدف مردم عاقل تحصیل حکمت است، امّا شخص نادان در زندگی هیچ هدفی ندارد.
25. فرزند احمق مایهٔ غم و اندوه پدر و تلخکامی مادر است.
26. مجازات کردن اشخاص بی‌گناه و تنبیه مردم نجیب به‌خاطر صداقت ایشان کار درستی نیست.
27. شخص دانا کم حرف می‌زند و آدم عاقل آرام و صبور است.
28. اگر شخص احمق خاموش باشد و حرف نزند، او را دانا می‌شمارند.