13. پادشاهان اشخاص راستگو را دوست دارند و از وجود آنها خشنود می‌شوند.
14. خشم پادشاه پیک مرگ است، امّا شخص عاقل آن را فرو می‌نشاند.
15. خوشی و رضایت پادشاه مانند ابر بهاری است که حیات به ارمغان می‌آورد.
16. کسب حکمت بهتر است از اندوختن طلا و نقره.
17. راه مردم نیک از بدی به دور است و هر که در این راه قدم بردارد، جان خود را حفظ خواهد کرد.
18. نتیجهٔ غرور، هلاکت است و تکبّر به سقوط می‌انجامد.
19. بهتر است انسان متواضع باشد و با مردم ستمدیده بنشیند از اینکه با اشخاص متکبّر باشد و در غنایم آنها شریک شود.
20. آنهایی که از کلام خدا اطاعت می‌کنند، سعادتمند می‌شوند و کسانی‌که بر او توکّل نمایند، برکت می‌یابند.
21. شخص دانا از روی فهمش شناخته می‌شود و سخنان دلنشین او تأثیر زیادی دارد.
22. حکمت برای کسانی‌که از آن برخوردارند، چشمهٔ حیات است؛ ولی حماقت برای مردم نادان مجازات به بار می‌آورد.
23. دل شخص دانا، لبهای او را هدایت می‌کند و سخنان او تشویق‌آمیز است.
24. سخنان محبّت‌آمیز مانند عسل شیرین است و جان انسان را شفا می‌دهد.
25. راههایی هستند که به نظر انسان راست می‌آیند، امّا عاقبت به مرگ منتهی می‌شوند.
26. اشتهای کارگر، او را به کار وادار می‌کند، زیرا او می‌خواهد شکم خود را سیر کند.
27. آدم بدکار نقشه‌های پلید می‌کشد و سخنانش مانند آتش می‌سوزاند.
28. شخص گمراه، جنگ و ستیز برپا می‌کند و آدم سخن‌چین، دوستان خوب را از هم جدا می‌سازد.