11. S Fleish und d Haut gverbrennt yr vür n Lager drausst.
12. Aft gschlachtt yr s Brandopfer. Seine Sün graichend iem s Bluet hin, und er gsprengt s rund umydum eyn n Altter anhin.
13. Sö gaglangend iem de Trümmer und n Kopf von n Brandopfer hin, und er ließ s auf n Altter in Raauch aufgeen.
14. Er wuesh ys Ingwaid und d Hächsn und taat s aau zo n Verbrinnen auf n Altter dyrzue.
15. Aft ließ yr yn n Volk sein Opfer bringen. Er naam önn Bok für n Volk sein Sündopfer, staach n ab und brang n wie dönn eerstn dar.
16. Drauf ließ yr s Brandopfer holn und taat dyrmit, was vorgschribn war.
17. Dann kaam s Speisopfer dran. Er naam ayn Handvoll dyrvon und gverbrennt s auf n Altter, und s Fruehbrandopfer dyrmit.
18. Dönn Stiern und dönn Wider als Heilsopfer für s Volk gschlachtt yr aft aau non. Seine Sün gaabnd iem s Bluet, und er gsprengt s rund umydum eyn n Altter anhin.
19. D Fäistntrümmer von n Stiern und Wider, also yn n Lösstern seinn Schwanz und d Fäistn von n Ingwaid und über dyr Löber sowie d Niernen
20. glögt yr auf de Bruststücker und gverbrennt s auf n Altter.
21. De Bruststücker und de zesme Schultter schwang dyr Ären vor n Herrn hin und her und brang s yso dar, wie s dyr Mosen angschafft hiet.
22. Dann erhob dyr Ären seine Höndd über s Volk und gsögnt s. Wie yr yso mit n Sünd-, Brand- und Heilsopfer förtig war, stig yr von n Altter abher;
23. und dyr Mosen gieng mit n Ärenn eyn s Bekemmzeltt einhin. Dann kaamend beede ausher und gsögnend s Volk. Daa erschin yn n Herrn sein Rued yn n gantzn Volk.
24. Ayn Feuer gieng von n Trechtein aus und gverzört s Brandopfer und d Fäistntrümmer auf n Altter. Wie dös dös gantze Volk saah, fiengend s ys Juchetzn an und fielnd auf n Bodm nider.