De Bibl auf Bairisch

Dyr Sämyheel A 25:1-16 De Bibl auf Bairisch (BAI)

1. Dyr Sämyheel verschid, und dös gantze Isryheel kaam zamm und gwaint und gaklagt n. Er wurd dyrhaim z Rämy begrabn. Dyrnaach braach dyr Dafet auf und zog eyn d Wüestn Pärän abhin.

2. Dyrselbn glöbt z Maun ayn Man, der wo sein Guet z Kärml hiet. Der war närrisch reich und bsaaß dreutauset Schaaf und tauset Hetn. Grad war yr z Kärml dyrbei, seine Schaaf z schern.

3. Der Man hieß Näbal und sein Weib Äbigeil. Dös Weib war ayn Kluege und ayn recht ayn Sauberne; dyr Gmahl dyrgögn war ayn zueggeter Hund; ayn Käleber war yr.

4. Dyr Dafet ghoert eyn dyr Wüestn drausst, däß dyr Näbal grad bei n Schaafschern war.

5. Er gschickt zöhen Burschn hin mit dönn Auftrag: "Also, geetß auf Kärml aufhin und sagtß iem in meinn Nam Grüeß-Got.

6. Und wünschtß iem vil Glück und Gsundheit, aau für s Heiwisch, und Glück in n Stall!

7. Sagtß weiter: 'I haan grad ghoert, däßst bei dyr Schaafschuer bist. Ietz seind deine Hirtn mit ienerne Schaaf bei üns gwösn; mir habnd ien nix taan, und ien ist nix abgangen, so lang wie s z Kärml warnd.

8. Fraag deine Burschn; die werdnd s +aau sagn! Wennst dann öbbenn für de Meinignen öbbs übrig haetst? Grad um de rechte Zeit sein myr kemmen. Gib diend ayn Weeng öbbs, wasst graatn kanst, yn n Dafetn und seine Leut!'"

9. Yn n Dafetn seine Burschn kaamend zo n Näbal und grichtnd yn n Näbal allss von n Dafetn aus und gwartnd ab, was yr sagn wurdd.

10. Dyr Näbal aber gazwidert yn n Dafetn seine Leut an: "Wer wär n der Dafet older der Jessennsun? Heut laaufft allss Mügliche yn n Herrn dyrvon.

11. Soll i öbbenn mein Broot und Wasser und dös Fleish für d Scherer yn Leut naachhinschmeissn, die wo von waiß grad wo dyrherglaauffen seind?"

12. Yn n Dafetn seine Sendling gakeernd um und kaamend zrugg und gabrichtnd yn n Dafetn allss, was dyr Näbal yso gsait hiet.

13. Daa befalh dyr Dafet yn seine Mänder: "Ayn Ieder sollt syr s Schwert umherhöngen!" Dös gmachend allsand, und aau dyr Dafet. Beierer vierhundert zognd mit n Dafetn loos, dyrweil zwaihundert bei ienern Sach blibnd.

14. Inzwischn hiet ainer von de Hüetterbuebn yn dyr Äbigeil, yn n Weib von n Näbal, dös verzölt: "Dyr Dafet haat aus dyr Wüestn Botn gschickt, die wo yn ünsern Herrn seine Sögnswünsch ausgrichtt haetnd, aber er war grad recht zwider zo ien.

15. Mir haet aber nix sagn künnen; die warnd wirklich freunddlich zo üns. Kainer grödt üns bloed an; und mir kunntnd allss habn von ien, wie myr mit ien auf dyr Waidschaft unterwögs warnd.

16. Durchhinaus Tag und Nacht gabschirmend s üns de gantze Zeit, wie myr mit ien beinand warnd und ünserne Schaaf ghüettnd.