1. Öbber kimmt, Nimf, der wo di verjagt. Halt Wach und acht auf d Wög, richt di für n Weig, und biet dein gantze Macht auf!
2. Dyr Trechtein gaat de Pracht von Jaaggen wider herstölln, von Isryheel, wie s halt früehers war, aau wenn s kalplündert ist und seine Wingert verwüestt seind.
3. Root leuchtt dyr Schild von Nimf seine Feindd; in Scharlach seind de Krieger gwänddt. Grad funketzn tuend d Wägn, wenn s so weit ist; und d Spiess seind wie dös weite Mör.
4. D Wägn teuflnd auf de Gassnen dyrhin, und stürmen tuend s über de Plätz. Mainen känntst, s wärnd lautter Fackln; dyrherjagn tuend s wie Blitz.
5. Nimf bilddt syr was ein auf seine Fäud; die aber haat s glei, so bald dyr Feind dyrherstürmt. Zwaar laauffend s non eyn d Mauern danhin, aber drausst seind d Rammböck schoon aufgstöllt.
6. D Schleusnen werdnd aufgrissn, und dyrvon saufft dyr Pflast ab.
7. De Küniginn der Stötn mueß furt eyn d Verbannung, und ire Junggfern umydum gurretznd wie ayn gschröckte Taub und schlagnd syr grad non eyn de Brust anhin.
8. Nimf ist wie ayn Weiher, yn dönn wo s Wasser ablaassn werd. Halt, halt!, schreind s non, aber nix rüert si.
9. Ietz bedientß enk!, schreit dyr Feind; wögg mit n Silber und mit n Gold! Mein, so vil künnend mir eebig nit brauchen, wie die Schätz daahabnd!
10. Und ietz ist Nimf ausplündert wie ayn abtragns Nöst; daa känntst y schierger an deinn Löbn verzagn! De Knie wagglnd ien, yn de Nimfer, de Därm zieght s ien zamm, und käsweis werdnd s, ee klaar.
11. Wo +ist n ietz dö Höln von n Leebn, dyr Tummlplaz von seine Welfn, wohin si dyr Leeb zo n Hauerrästl zruggzieght und wo seine Welfn spiln künnend, aane däß ien wer dyrzwischnkimmt?
12. Wo +ist n der Leeb ietz, wo yn seine Jungen so vil grissn und yn seine Luntznen so vil gschlahen haat? Mit n Raaub gfüllt yr seine Hölnen an und seine Geberger mit dyr Beuttn.