6. Drum mach i Samreit yn n Erdbodm gleich, daa wo myn aft aynn Wein drauf anpflantzt. I kuglt iem seine Stäin abhin, hinst däß de Grundföster ausherschaund.
7. Seine Gipsköpff werdnd allsand zhaut und sein gantzer Huernloon verbrennt. Seind Götzn vernicht i allsand. Zammkaaufft habnd s is ee mit n Huernloon; also ghoernd s aau yso +behandlt.
8. Klagn mueß i und jaemern; barfueß und gnacket gee i umaynand. Weusln tue i wie d Schäggl und klagn wie d Straußn.
9. Denn Samreit ist niemer zo n Hailn. Sein Wunddn glangt hinst Judau, schoon hinst eyn s Toor von dyr Haauptstat, hinst Ruslham.
10. Sagtß is blooß in Gätt nit; reertß fein nit in Äckau! Waltztß enk in n Staaub z Bett-Läffry!
11. Zieghtß furt ietz, ös in Schäfir! De Zänäner steend in dyr Schandd daa, aane Gwand; yso künnend s aus dyr Stat +freilich nit furt! De Bett-Ezler klagnd aau grad non; die künnend enk niemer helffen.
12. D Märotter seind schoon ganz krank vor Angst, denn von Trechtein ist ayn Unheil abherkemmen hinst auf Ruslham.
13. Spanntß ein, ös Lächischer; auf geet s mit de Streitwägn! Netty dort gieng s mit dyr Sündd von de Ziener an. Daa kaam s auf, wie weit däß s bei de Isryheeler faelt.
14. Drum, Judau, muesst di schaidn von Morscheid-Gätt. D Äxiber Häuser werdnd für d Judauer Künig ain Enttäuschung.