1. Dös Wort von n Trechtein ergieng an n Michenn aus Morscheid, wie dyr Jottäm, Ähäs und Hiskies Künig von Judau warnd. Geen tuet s um Samreit und Ruslham.
2. Lustertß, allsand Völker! Mörk auf, Erdn, mit deine Bewoner allsand! Dyr Trechtein, dein Got, haat mit enk öbbs z rödn, dyr Trechtein aus seinn heilignen Templ.
3. Dyr Herr kimmt aus seiner Sidl abher und schreitt über d Hoehn auf dyr Erdn.
4. De Berg zschmöltznd unter iem wie s Wax in n Feuer; und de Täler reisst s auf, wie wenn ayn Sturzbach abherrauschet.
5. Dös allss gschieght wögn Jaaggen seine Vergeehen und wögn de Sünddn von de Isryheeler. Und; was +ist yn Jaaggen sein Faeltrit? Samreit! Und was +ist yn Judau sein Nimetnsündd? Ruslham!
6. Drum mach i Samreit yn n Erdbodm gleich, daa wo myn aft aynn Wein drauf anpflantzt. I kuglt iem seine Stäin abhin, hinst däß de Grundföster ausherschaund.
7. Seine Gipsköpff werdnd allsand zhaut und sein gantzer Huernloon verbrennt. Seind Götzn vernicht i allsand. Zammkaaufft habnd s is ee mit n Huernloon; also ghoernd s aau yso +behandlt.
8. Klagn mueß i und jaemern; barfueß und gnacket gee i umaynand. Weusln tue i wie d Schäggl und klagn wie d Straußn.
9. Denn Samreit ist niemer zo n Hailn. Sein Wunddn glangt hinst Judau, schoon hinst eyn s Toor von dyr Haauptstat, hinst Ruslham.
10. Sagtß is blooß in Gätt nit; reertß fein nit in Äckau! Waltztß enk in n Staaub z Bett-Läffry!