7. kaam ayn Weib mit aynn Albästerkänl voll kostbaren Wießöl und goß s iem eyn d Haar einhin.
8. Daa wurdnd d Jünger schoon änddig, wie s dös saahend: "Ayn sölcherne Verschwendung; für was sollt n dös guet sein?
9. Dös Öl haet myn teuer verkaauffen und s Geld yn de Armen göbn künnen."
10. Dyr Iesen gagspannt, däß ien dös +gar nit gapässt, und gmaint grad: "Gee, laasstß is decht! Si haat ayn guets Werch an mir taan.
11. De Armen laauffend enk schoon nit dyrvon, aber mi habtß +nit allweil.
12. Dyrmit, däß s myr dös Öl überhingoß, haat s meinn Leib für d Leichlög gsalbt.
13. Dös sag i enk: Überall auf dyr Welt, daa wo dö Froobotschaft verkünddt werd, gaat myn si an si innern und verzöln, was s taan haat."
14. Drauf gieng ainer von de Zwölfe, dyr Jauz Ischeriet, gan de Oberpriester
15. und bot ien an: "Was rucktß n ausher, wenn i n enk zuebring?" Und sö gazalnd iem dreissg Silberling.
16. Von daadl wögg gsuecht yr um ayn Glögnet, däß yr n auslifert.