28. Und nit lang gieng s her, daa wurd in n gantzn Gälau schoon über iem grödt aau.
29. Aft +giengend s wider aus dyr Samnung und mit n Jaaggenn und Johannsn haim zo n Simenn und Andersn.
30. Yn n Simenn sein Schwiger laag mit Fieber eyn n Bött. De Andern gsagnd dös mit irer yn n Iesenn;
31. und er gieng zo irer, naam s bei dyr Hand und grichtt s auf. Daa vergieng irer s Fieber, und si gakümmert si um ien.
32. Wie d Sunn untergangen war, brangend d Leut allsand Kranken und Bsössnen gan n Iesenn.
33. De gantze Stat war verder dyr Haustür zammglaauffen;
34. und er ghailt männig, wo allss Mügliche hietnd, und trib aynn Hauffen Aixn aus. Er gunterschafft s yn de boesn Geister, däß s rödnd, weil die nömlich gwissnd, wer yr war.
35. In aller Frueh, wie s non finster war, stuendd yr auf und gieng eyn d Ainet zo n Bettn.
36. Dyr Simen und de Andern bei iem geilnd iem naachhin
37. und gsagnd iem, wie s n fanddnd: "Allsand suechend di fein!"
38. Er gantwortt: "Ä, geen myr diend alsper hin, in de Derffer daa umaynand, däß i aau dortn prödig, denn daa dyrzue bin i ja kemmen."
39. Und er troch durch dös gantze Gälau, gaprödigt in de Samnungen und trib d Aixn aus.
40. Ayn Sundersiecher kaam zo n Iesenn, fiel auf de Knie und gabitt n um Hilf: "Wennst willst, kanst mi rain machen!"
41. Dyr Iesen hiet Mitleidn mit iem, gströckt d Hand aus, gaglangt n an und gsait: "Freilich will i; werd rain!"
42. Und sofort verschwandd dyr Aussaz, und der Man war rain.
43. Dyr Iesen ließ n geen, aft däß yr iem non aufbotn hiet:
44. "Däßst fein ja niemdd öbbs verzölst dyrvon! Sundern zaig di yn n Priester und bring s Rainungsopfer, wie s dyr Mosen vorgschribn haat. Es mueß schoon allss sein Orddnung habn."