9. Dyr Heret gfraagt önn Iesenn waiß grad was, aber der gantwortt nixn.
10. D Oberpriester und Eewärt, wo dyrbei warnd, brangend schwaere Anklagn gögn iem vür.
11. Dyr Heret und seine Schörgn gazaignd iem aft, wie s n verachtnd. Er trib sein Gspot mit n Iesenn, ließ iem ayn Prunkgwand umherhöngen und gschickt n yso gan n Plättn zrugg.
12. Bei dönn Anlaaß wurdnd dyr Heret und dyr Plätt zo Freundd; dyrvor warnd s wie Hund und Katz gwösn.
13. Dyr Plätt rief aft d Oberpriester, de Andern von n Hoohraat und s Volk zamm
14. und spraach s an: "Ös habtß myr daa dönn Menschn brungen und behaauptt, er wigleb s Volk auf. I selbn haan n ja in enkerner Gögnwart verhoert und kainn von enkerne Pünt gögn iem bstötigt gfunddn.
15. Bei n Heretn war s dös Gleiche; sünst haet yr n nit zrugggschickt. Ös seghtß also, däß yr nix angstöllt haat, wo dyr Tood drauf ständd.
16. Drum gaislt i n grad gscheid her, und drafter laaß i n frei."
17. 0