1. Dyr Dafet gabrödt si mit de Rottn- und Scharfüerer und mit de Dietwärt.
2. Aft gsait yr zo dyr gantzn Menig Isryheel: "Wenn s enk recht ist, und wenn s yn n Trechtein, ünsern Got, gfallt, naacherd geen myr dö Sach ietz an und schick myr yn ünserne Volksbrüeder in n gantzn Isryheel Botn, und aau yn de Priester und Brender, wo in ienerne Stötn und Waidschaftn wonend. Sö sollnd herkemmen;
3. und naacherd holn myr önn Schrein von ünsern Got aufher. Zo n Saul seiner Zeit habn myr üns ja nit drum kümmert."
4. De gantze Samnung war dyrfür, und s Volk war glei pfrait dyrzue.
5. Dyr Dafet gversammlt ietz dös gantze Isryheel von n Schihor an dyr güptischn Grentz hinst auf Hämet zue, um önn Schrein Gottes von Kiret-Jerim aufherzholn.
6. Er zog mit n gantzn Isryheel auf Bäly, auf Kiret-Jerim, was in Juden leit, um von dort önn Schrein Gottes aufherzholn, über dönn wo dyr Nam von n Herrn, der wo über de Kerebn troont, ausgrueffen ist.
7. Sö gholnd önn Schrein Gottes auf aynn neuen Wagn von n Äbnydäb seinn Haus ab, und dyr Usen und Ächjo glaittnd önn Wagn.
8. Dyr Dafet und dös gantze Isryheel gatantznd und sangend vürbündig vor n Herrgot und gspilnd auf Zitern, Härpfenn und Pauckenn und mit Zimbln und Trummln.
9. Wie s an n Kidon seinn Dröshplaz vorbeikaamend, fiengend d Rindvicher s Spinnen an; und dyr Usen haet auf n Schrein hinglangt, däß yr n habt.
10. Daa entbrann yn n Herrn sein Zorn gögn önn Usenn; und er ließ n dort vor n Schrein umkemmen, weil yr auf n Schrein hinglangt hiet.