20. De wildn Vicher gaand mi preisn, d Schäggl und Straußn, denn i sach in dyr Wüestn Wasser stroemweis fliessn, dyrmit i mein dyrkoorns Volk trönk.
21. Dös Volk, wo i myr bschaffen haan, gaat meinn Ruem künddn.
22. Aber du haast mi nit angrueffen, Jaaggen; Isryheel, du haast di nit angstrengt zwögns meiner.
23. Du brangst myr kaine Lämpln dar und geerst mi nit mit Schlachtopfer. Zwungen haan i di +freilich nit zo n Speisopfer, older di recht plaagt, däßst myr ja darrauckst.
24. Daa gyrbarmt dyr s Geld, däßst myr Gwürtzer kaaufft haetst; und du glabst mi nit mit dyr Fäistn von deine Opfer. Herentgögn haast mi belastt mit deine Sünddn und mi plaagt mit deine Misstaatn.
25. Und dennert vergib dyr i deine Vergeehen. I bin myr selbn treu und vergiß ainfach auf deine Sünddn.