16. Yso spricht dyr Herr, er, wo aynn Wög durch s Mör bant haat, aynn Pfad durch dös gwaltige Wasser,
17. der wo Roß und Wägn und ayn mächtigs Hör auszieghn und untergeen laasst. Die kemmend niemer eyn d Hoeh; gar ist s mit ien, wie ayn Docht seind s auszischt.
18. Denktß niemer an dös, was früehers war; achttß niemer auf s Vergangene!
19. Ietz mach i enk nömlich öbbs ganz öbbs Neus. Seghtß is nit, däß ys si schoon anbant? Aynn Wög lög i an durch d Steppn und Stroem in dyr Oed.
20. De wildn Vicher gaand mi preisn, d Schäggl und Straußn, denn i sach in dyr Wüestn Wasser stroemweis fliessn, dyrmit i mein dyrkoorns Volk trönk.
21. Dös Volk, wo i myr bschaffen haan, gaat meinn Ruem künddn.
22. Aber du haast mi nit angrueffen, Jaaggen; Isryheel, du haast di nit angstrengt zwögns meiner.
23. Du brangst myr kaine Lämpln dar und geerst mi nit mit Schlachtopfer. Zwungen haan i di +freilich nit zo n Speisopfer, older di recht plaagt, däßst myr ja darrauckst.
24. Daa gyrbarmt dyr s Geld, däßst myr Gwürtzer kaaufft haetst; und du glabst mi nit mit dyr Fäistn von deine Opfer. Herentgögn haast mi belastt mit deine Sünddn und mi plaagt mit deine Misstaatn.
25. Und dennert vergib dyr i deine Vergeehen. I bin myr selbn treu und vergiß ainfach auf deine Sünddn.
26. Klag mi an; recht myr mitaynand! Röd und beweis dein Unschuld!
27. Schoon dein Stammvater haat gsünddt, und deine Dietwärt seind myr untreu wordn.
28. Drum haan i de sognenntn Templdiener abgsötzt. Jaaggen haan i preisgöbn und yn n Untergang überlaassn, Isryheel zo Schimpf und Schandd gmacht.