11. I bin dyr Trechtein, i, und ausser mir geit s kainn Heiland.
12. I selbn haan ankündigt, däß i enk röttig, und dös aau taan; und i haan s enk z wissn gmacht, i, nit iewign ayn anderner Got. Ös seitß meine Zeugn, sait dyr Trechtein; i bin dyr aine Got.
13. Und dös bin i und bleib i. Niemdd kan myr dreinmurxn. Wenn +i öbbs tue, naacherd kan niemdd öbbs dyrgögn machen.
14. Yso spricht dyr Herr, enker Heiland, dyr Heilige von Isryheel: Zwögns enk schick i ain auf Bäbl und schlag allsand Kaldauer eyn d Flucht, eyn die Schöf aufhin, wögn dene wo s früehers berüemt warnd.
15. I bin dyr Trechtein, enker heiliger Got, enker Künig, yn Isryheel sein Bschaffer.
16. Yso spricht dyr Herr, er, wo aynn Wög durch s Mör bant haat, aynn Pfad durch dös gwaltige Wasser,
17. der wo Roß und Wägn und ayn mächtigs Hör auszieghn und untergeen laasst. Die kemmend niemer eyn d Hoeh; gar ist s mit ien, wie ayn Docht seind s auszischt.
18. Denktß niemer an dös, was früehers war; achttß niemer auf s Vergangene!
19. Ietz mach i enk nömlich öbbs ganz öbbs Neus. Seghtß is nit, däß ys si schoon anbant? Aynn Wög lög i an durch d Steppn und Stroem in dyr Oed.
20. De wildn Vicher gaand mi preisn, d Schäggl und Straußn, denn i sach in dyr Wüestn Wasser stroemweis fliessn, dyrmit i mein dyrkoorns Volk trönk.
21. Dös Volk, wo i myr bschaffen haan, gaat meinn Ruem künddn.
22. Aber du haast mi nit angrueffen, Jaaggen; Isryheel, du haast di nit angstrengt zwögns meiner.
23. Du brangst myr kaine Lämpln dar und geerst mi nit mit Schlachtopfer. Zwungen haan i di +freilich nit zo n Speisopfer, older di recht plaagt, däßst myr ja darrauckst.
24. Daa gyrbarmt dyr s Geld, däßst myr Gwürtzer kaaufft haetst; und du glabst mi nit mit dyr Fäistn von deine Opfer. Herentgögn haast mi belastt mit deine Sünddn und mi plaagt mit deine Misstaatn.
25. Und dennert vergib dyr i deine Vergeehen. I bin myr selbn treu und vergiß ainfach auf deine Sünddn.
26. Klag mi an; recht myr mitaynand! Röd und beweis dein Unschuld!