6. Fliehtß und röttß enker Löbn, wie dyr wilde Ösl in dyr Oed!
7. Weilst grad auf di selbn vertraut haast, wasst haast und tuest, werst aau du erobert. Eyn d Verbannung mueß dyr Kemosch zamt seine Priester und Fürstn.
8. Dyr Verwüester packt ayn iede Stat; daa kimmt kaine aus. Verhörgt werd d Jordnau, de Plan aau grad yso, denn dyr Trechtein haat gsprochen.
9. Sötztß yn Mob aynn Grabstain, weil s aus ist dyrmit! Seine Stötn werdnd zuer Wüestn, und niemdd meer wont drinn.
10. Verfluecht sei, wer bei n Herrn seinn Auftrag gauffert; verfluecht sei, wer sein Schwert nit gschein wüettn laasst!
11. Allweil haat diend Mob seinn Grüebignen ghaat; ruebig ist s auf seiner Hepfen glögn. Niemdd haat s umgschütt und umgfüllt; nie haat s eyn d Verbannung müessn. Drum ist iem sein Gschmäckl blibn und sein gleicher Waaß.
12. Und dösswögn kimmt ayn Zeit, daa wo i iem Kellermaister vorbeischick. Die giessnd s um, laernd seine Fösser aus und zschmädernd seine Krüeg.
13. Mob werd trotz seinn Kemosch z Schanddn, grad yso wie Isryheel trotz seinn Bettl z Schanddn wurd, daa wo s decht yso drauf traut haet.