13. Dyr Herrgot tuet seinn Zorn kainn Zwang an. Dös seghst bei n Göttergschwerl von Güptn.
14. Was kännt iem i non gar entgögnen; wie saget i s, däß i ayn Müg haet?
15. Daa hälff s aau nix, wenn i in n Recht wär; i müesset dennert um sein Gnaad fleehn.
16. Und wenn i n ruef, mainst, däß yr antwortt? Und wenn yr antwortt, dann nit jazet.
17. Er überrennet mi wie Sturmwind; er machet allssand grad non örger.
18. Daa kaem i nit aynmaal zo n Schnaufen; auf d Lösst wär s schlimmer, wie s ie gwösn ist.
19. Er ist dyr Störchste, wenn s um d Kraft geet; und gäng s um s Recht, wer wär mein Sacher?
20. I mach blooß s Mäul auf, schoon höng drinn i, und wenn i hundertmaal nix taan haan.
21. I bin aan Schuld, doch mir ist s bluntzn; mein Löbn, dös kan myr wirklich gstoln bleibn!
22. Ä, wiest ys draest, dös ist dös Selbe; denn sterbn laasst er dönn Ainn wie n Andern.
23. Und wenn ayn Plaag kimmt und allss wöggraeumt, dann lacht dyr Herrgot, wenn dyr Frumm schreit.