10. Daa kan dyr Leeb schoon brüeln und knurrn, doch wennst de Zöndd iem ausherbrichst,
11. dann ist s vorbei, dann geet yr zgrund, und d Welfn künnend schaugn, wo s bleibnd.
12. I sag dyr dös: Mir haat öbbs traeumt; mir haat s wer pfustert bei dyr Nacht.
13. Seind Anderne in n tieffstn Schlaaf, gnaun daadl empfieng i dös Gesicht.
14. S gabeutlt mi, es wurd myr schieh; grad bibnen taat mein gantzer Leib.
15. Ayn Geist mueß s gwösn sein, dös ist gwiß; daa gstöllt s myr d Haar auf, laaß dyr sagn!
16. Daa blib der Geist auf ainmaal steen. Wie ausgschaugt er, haet i nit kennt. Es war halt meerer wie ayn Schat; und plitzlich ghoer i daa ayn Stimm: