3. Die Hungerleider, dene faelt s allnthalbn. Drausst in dyr Wüestn löbnd s dyrvon, däß s Wurtzln ausgrabnd;
4. von n Ginster öbbenn, und aau Nössln ropfend s ab.
5. Sö künnend si halt bei de Leut nit pöltzn; und wenn ain kemmend, haisst s glei: 'Diebio!'
6. In Hölnen wonend s hintn eyn n Gebirg drinn,
7. eyn n Gspraid drinn huckend s, und daa plerrnd s recht umaynand.
8. Dös Gschwerl, dös bloede, wenn i segh, dann glangt s myr; sö seind nit umysünst von n Land vertribn.
9. Ietz aber künnend s über mi recht saufrech blecken,
10. und zaignd myr, däß i unt durch bin bei ien. Eyn s Gsicht speibnd s mir, de Krüppln, denn dyr Herrgot
11. laasst s gelttn, denn er haat mi wörloos gmacht.
12. Dös Schlimmste ist, däß s tuend, wie wenn s in n Recht gar wärnd non. Auf ien Fall göbnd s mir non bald önn Rest.
13. Sö habnd yso mi schoon fast sturmreiff gschossn. Ja, geit s denn niemdd, wo daa dyrzwischnfunckt?!
14. Ayn weite Breschn habnd s myr ee schoon einherbrochen; und zwischn Trümmer waltznd sö si schoon dyrher.
15. Ayn Wolk von n Wind, haat s, was i war, verblaasn. Und d Hoffnung ist yn n Schröckn gwichen ganz.
16. Ietz kan i klagn und jaemern, weil mi s Elend packt haat;
17. mein gschunddner Leib kriegt bei dyr Nacht kain Rue.
18. Dyr Herrgot packt mi bei meinn Gwand mit Urgwalt und schnüert mi ein, wie wenn s mit n Gürtl wär.