16. laaß i ayn Öttlych von ien önn Krieg, önn Hunger und d Seuchn überlöbn, dyrmit s bei de Völker, daa wo s hinkemmend, verzöln künnend, was s allss Grausigs angstöllt habnd. Dann gaand d Haidn dyrkennen, däß i dyr Herr bin."
17. Yn n Trechtein sein Wort ergieng an mi:
18. "Menscherl, fibert, wennst dein Broot isst, und ängst und entsötz di, wannst dein Wasser trinkst!
19. Aft richtst yn de Leut in n Land aus: Yso spricht dyr Herr, mein Got, zo de Ruslhamer in Isryheel: Sö gaand iener Broot gängstter össn und iener Wasser gschröckter trinken, weil iener Land verwüestt und ausgraeumt werd, weil bei de Einwoner dyr Schaach +gar yso eingrissn ist.
20. De bewontn Stötn sollnd verhörgt und s Land verwüestt werdn. Dann gaatß dyrkennen, däß i dyr Herr bin."
21. Yn n Herrn sein Wort ergieng an mi:
22. "Menscherl, +wie sagtß ös daa glei in dönn isryheelischn Sprichwort?: 'De Zeit wär gar; d Schau werd nit waar.'
23. Drum sag iem: Yso spricht dyr Trechtein, mein Got: Mit dönn Sprichwort mueß ietz ayn Rue sein! Dös gaat z Isryheel niemdd meer verwenddn. Sag ien dyrfür dös: 'De Zeit ist naah und d Schau glei daa.'
24. Mit de kainzn Sehersprüch und triegerischn Loesslungen ist s bei de Isryheeler bald vorbei.
25. Denn i, dyr Herr, sag öbbs, und dös gschieght aau. Was ligt, dös pickt! Es ist glei so weit, ös Widerberstignen; und wenn i s für ietz bald sag, dann +gschieght s aau ietz bald; dyrfür sorg i." Dös sait dyr Herr, mein Got.