20. Aau 220 Templbsaessn warnd dyrbei. Die hietnd ja seinerzeit dyr Dafet und de Dietwärt yn n Templ gschenkt, däß s yn de Brender zueraichend. Ienerne Nämm warnd allsand erfasst.
21. Aft rief i daadl an dyr Ähauer Achen ayn Fastn aus, däß myr üns vor ünsern Got diemüetignend und für üns, de Truchtn und d Hab um ayn glückliche Rais bittnd.
22. Dös wär y +diend nit gangen, däß i önn Künig um aynn Gelaittschuz bitt haet, däß s üns gögn Feindd auf n Wög schütznd! Nän, nän, mir hietnd yn n Künig gsait: "Ünser Got schützt allsand, wo iem dienend; doch er straafft die, wo n aechtnd."
23. Mir gfastnd also und verliessnd üns ganz auf ünsern Got, und er gerhoert üns aau.