11. Dösmaal kunntnd d Waarsagn önn Mosenn nit naachmachen, weil s wie allsand Güptn selbn von Gschwerer befalln warnd.
12. Aber dyr Herr ließ önn Färgn wider bocken; und er ghoert nit auf ien, wie s dyr Herr yn n Mosenn vorausgsait hiet.
13. Drauf spraach dyr Herr zo n Mosenn: "Stee in aller Frueh auf, trit vor n Färgn hin und sag iem: 'Yso spricht dyr Trechtein, dyr Got von de Hebern: Laaß mein Volk zieghn, dyrmit s mi vereern künnend.
14. Denn dösmaal will i all Plaagn looslaassn auf di, deine Knecht und dein Volk. Daa dran gaast dyrkennen, däß i in n Land Mair bin.
15. Naach Rechtn haet i ja schoon löngst mein Hand ausströcken und di und dein Volk mit ayner Pest austilgn solln.
16. I haan di aber non aynmaal löbn laassn, um mein Macht herzzaign und meinn Nam auf dyr gantzn Welt bekannt z machen.
17. Wennst aber weiterhin mainst, Wunder wasst bist für mein Volk und dös nit zieghn laasst,
18. aft laaß i s auf n Tag ganz gräuslich schauern, wie s Güptn, seit s is geit, non nit dyrlöbt haat.
19. Und ietz schick Leut danhin und bring s Vih zueher und allss, wasst eyn de Felder yso hindan haast. Auf allsand Leut und auf s Vih, wo hindanbleibt, und nit unter Dach brungen werd, geet dyr Schauer nider und dyrschlagt s.'"
20. Wer si umbb n Färgn seine Knecht vor n Trechtein seiner Droohung farcht, ließ seine Bsaessn und sein Vih unter s Dach bringen.
21. Wer aber yn n Trechtein sein Wort nit ernstnaam, ließ seine Knecht und s Vih hindan.
22. Und dyr Herr spraach zo n Mosenn: "Ströck dein Hand eyn n Himml enbor! Aft gaat ayn Schauer auf dös gantze Güptn nider, auf Mensch und Vih und allss, was waxt."
23. Dyr Mosen gströckt seinn Stab eyn d Luft, und dyr Herr ließ s dundern und schauern. Blitzn taat s wie nonmaal was, und dyr Herr ließ aynn Schauer über Güptn loosberstn.