1. Wie s Volk gyrgneusst, däß dyr Mosen so schnell nit von n Berg abherkemmen wurdd, gversammlt ys si um önn Ärenn und gverlangt: "Kimm, mach üns aynn Got, der wo üns anfüert! Denn mit dönn Mosenn daa, der wo üns aus Güptn aufherbrungen haat, werd dös main i nix meer."
2. Dyr Ären gantwortt: "Guet; nemtß yn enkerne Weiber, Sün und Töchter de goldern Ring ab, wo s eyn de Oorn dranhabnd, und bringtß myr s!"
3. Daa taat syr dös gantze Volk de Goldoornringln abher und brang s yn n Ärenn.
4. Er naam s von ien, gazaichnet aynn Aufriß und goß dyrnaach ayn Kälbl. Daa gsagnd s zoaynand: "Also, Isryheel, dös wär ietz dein Got, der wo di aus Güptn aufhergfüert haat."
5. Wie dyr Ären dös saah, gabaut yr vor n Kälbl aynn Altter und rief aus: "Morgn ist ayn Föst zuer Eer von n Herrn."
6. D Frueh drauf stuenddnd s zeitig auf, brangend Brandopfer dar und gholnd Tierer für s Heilsopfer zamm. S Volk gfeiert ayn Morddsföst; ayn rechte Hötz war s dyrfür.